Διαχείριση Θυμού

11.03.2018

Ο θυμός είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα και θέτει συχνά τον άνθρωπο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δεν πρόκειται για ένα βίτσιο, αλλά για μία ανθρώπινη συγκίνηση (συν + κίνηση). Είναι ένα πάθος που εκφράζει το αίσθημα της δυσαρέσκειας που ανταποκρίνεται στην αίσθηση της αδικίας και της προσβολής. Μπορεί να μην είναι κάτι απτό, που μπορούμε να αγγίξουμε, όμως ο θυμός μας αγγίζει πολύ δυνατά όταν τον βιώνουμε. Εκπέμπει ένα συγκεκριμένο είδος ενέργειας και δημιουργεί δονήσεις που μπορούν να επηρεάσουν την περιρρέουσα ατμοσφαιρά που υπάρχει σε έναν χώρο (π.χ. δωμάτιο).

Είναι ένα συναίσθημα πανίσχυρο, πολλές φορές απρόβλεπτο τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο που τον βιώνει όσο και για τους γύρω του. Παρόλο που με μία δόση αυθορμητισμού σχεδόν αυτόματα μπορεί κανείς να τον κατατάξει στα αρνητικά συναισθήματα, ο θυμός είναι παράλληλα πολύ σαγηνευτικός και διεγερτικός. Ζητά επίμονα συναισθηματική κάθαρση και λύτρωση. Αυτός είναι ίσως και ένας λόγος που δύσκολα μπορεί κάποιος να απαλλαγεί από αυτόν, καθώς η αναζήτηση της συναισθηματικής αποφόρτισης είναι πλέον μία υπόθεση πολύ επιτακτική.

Κανένας άνθρωπος δεν περνάει την ζωή του χωρίς να συναντήσει μερικές έκτακτες καταστάσεις και όλους μας έχει κάποτε κυριέψει ο θυμός. Επειδή σε μερικές περιπτώσεις το ξέσπασμα του θυμού συνοδεύεται από καταστροφικές (έως και αυτοκαταστροφικές) πράξεις, υπάρχει η αντίληψη ότι το ίδιο το συναίσθημα είναι καταστρρεπτικό. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχουν «καλά» ή «κακά» συναισθήματα. Αυτό που προσδίδει την ιδιότητα του θετικού ή του αρνητικού είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα. Δεν είναι ο θυμός που καταστρέφει, αλλά η πράξη που προέρχεται από αυτόν. Είναι ένα ισχυρό συναισθηματικό κύμα που ωθεί την συνείδηση να εξωτερικευτεί και συχνά εκφράζεται με περίπλοκες σωματικές αντιδράσεις.

Ο άνθρωπος όταν είναι θυμωμένος βρίσκεται σε μία κατάσταση αυξημένης διέγερσης. Όταν αυτή παρατείνεται και έχει γίνει τρόπος ζωής το σώμα καταπονείται σημαντικά. Συγκεκριμένα, ο θυμός πυροδοτεί την έκκριση της αδρεναλίνης και το σώμα βρίσκεται σε επαγρύπνιση, ώστε να αμυνθεί. Η χοληστερόλη και οι κατεχολαμίνες απελευθερώνονται στο αίμα, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνεται λίπος στην καρδιά και τις καρωτίδες.

Η καρδιά χτυπά γρηγορότερα και αυξάνεται η αρτηριακή πίεση. Η αναπνοή επιταχύνεται, αυξάνεται η κορτιζόλη αποδυναμώνοντας το ανοσοποιητικό σύστημα και η παραγωγή τεστοστερόνης στους άνδρες. Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα εκτρέπει την ροή του αίματος από το συκώτι και το στομάχι προς την καρδιά, το κεντρικό νευρικό σύστημα και τους μύες. Ο χρόνιος ή ο συχνός θυμός μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία.

Οι άνθρωποι που είναι συχνά θυμωμένοι είναι παράλληλα και πιο επιρρεπείς στο να εμφανίσουν έμφραγμα, πρώιμες καρδιακές νόσους και αυξάνεται ο κίνδυνος εγκεφαλικού. Όταν ο θυμός καταστέλλεται υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να εκδηλωθούν ασθένειες που σχετίζονται με το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, μολύνσεις, καθώς και ορισμένες μορφές καρκίνου.

Τα συναισθήματα δεν είναι αποκομμένα μεταξύ τους. Υπάρχει μία συνεξάρτηση, όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε όργανο στο σώμα μας. Μέσα στο σώμα, κάθε όργανο εξετάζεται σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Αν για παράδειγμα, δεν λειτουργεί καλά το συκώτι, είναι πολύ πιθανό να παρουσιαστούν και προβλήματα στην καρδιά. Με τον ίδιο τρόπο, αν καταπιέζουμε ένα συναίσθημα, αυτομάτως καταστέλλουμε και όλα τα υπόλοιπα, είτε αυτά είναι θετικά, είτε αρνητικά.

Όταν κάποιος καταπιέζει με περίτεχνο τρόπο τον θυμό του, δυσκολεύεται να νιώσει εξίσου την αγάπη, την ευχαρίστηση, καθώς και άλλα συναισθήματα ταυτόχρονα. Δεν είναι εύκολο πια να αντλήσει ικανοποίηση από την ανθρώπινη επαφή, δεν μπορεί να απολαύσει την ανατολή του ηλίου, ούτε βρίσκει τόσο ενδιαφέρουσες τις δραστηριότητές του. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταπιέσει κάποιος τον θυμό του και το τίμημα που πληρώνει είναι η αναπόφευκτη καταπίεση συναισθημάτων που επιθυμεί να βιώσει. Ο άνθρωπος αυτός έχει διοχετεύσει μεγάλα ποσά της ενέργειας του ώστε να καταστείλει τον θυμό, με αποτέλεσμα να νιώθει κουρασμένος. Και όσο περνούν τα χρόνια η κούραση συσσωρεύεται όλο και περισσότερο.

Ο καταπιεσμένος θυμός λειτουργεί σαν ένα φίλτρο που παρεμβάλλεται μεταξύ του εαυτού μας και του έξω κόσμου. Ο,τιδήποτε εισέρχεται ή εξέρχεται από τον συναισθηματικό μας κόσμο περνά από αυτό το φίλτρο. Η διέλευση των συναισθημάτων δεν είναι άμεση και καθαρή, αλλά γίνεται με παράσιτα. Ο παραμορφωτικός φακός του θυμού μπορεί να δώσει στον έξω κόσμο έναν τόνο εχθρικότητας και ψυχρότητας. Υπάρχει μία συστολή να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εκφραστεί αυθεντικά, γιατί υπάρχει ο φόβος ότι θα εκτεθούμε και ότι οι άλλοι θα μας εκμεταλλευτούν. Ανταποκρινόμαστε στις καταστάσεις και τους ανθρώπους με επιφύλαξη και αμυντική στάση. Δημιουργείται ένα τείχος αδιαφορίας και παθητικότητας.

Ορισμένες φορές οι άνθρωποι συγκρατούν με πολύ επιμονή τον θυμό τους και δημιουργούν ένα βυτίο, όπου εκεί μπορούν να τον αποθηκεύουν. Το βυτίο όμως κάθε τόσο γεμίζει και προκειμένου να αδειάσει ξεσπάει με εκρήξεις για μικροπράγματα. Το φίλτρο του θυμού κάνει μία συμπεριφορά να φαίνεται παράλογη. Για αυτόν το λόγο, καλό είναι ο θυμός ναεπεξεργάζεται και να αποβάλλεται σε συνεχή βάση. Διαφορετικά αυξάνουν τα αποθέματά του και δεν υπάρχει άλλο μέρος να διοχετευθεί, παρά μόνο να αποθηκευτεί σε ένα μεγάλο «καζάνι» που βράζει.

Όπως προκύπτει και από τα παραπάνω φαίνεται ότι η ψυχολογική ενέργεια υπόκειται σε έναν νόμο παρόμοιο με την αρχή διατήρησης της ενέργειας στην φυσική. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχολογική ενέργεια που μπορεί να εμποτίζεται από το αίσθημα του θυμού μπορεί να έχει εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο, εντούτοις δεν έχει πάψει να υπάρχει. Είναι υπαρκτή, μολονότι που προς στιγμή είναι απροσπέλαστη στην συνείδηση.

Όταν ο θυμός θάβεται, η ανάγκη να εξωτερικευτεί εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Ορισμένες φορές ο θυμός μεταμορφώνεται σε κάποιο άλλο συναίσθημα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή φόβου, ενοχής, πικρίας, ακόμα και κατάθλιψης. Αν για παράδειγμα, έχω διδαχθεί από το περιβάλλον μου ότι ο θυμός δημιουργεί καβγάδες, αξιωματικά δέχομαι ότι θα πρέπει να τον εξοστρακίσω. Έτσι, ενδέχεται να εκφράσω τον θυμό μου ενοχοποιώντας τους άλλους, ή ακόμα και κατηγορώντας τον εαυτό μου. Ο σπόρος της ενοχής ήδη έχει αρχίσει να καλλιεργείται μέσα μου.

Ο θυμός μπορεί να βρει διέξοδο είτε στην αυτοτιμωρία, είτε στην κακοποίηση των άλλων. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όποιο προσωπείο και να φορεθεί, αυτός θα εξωτερικευτεί. Η αυτοτιμωρία εκδηλώνεται όταν κάνω στον εαυτό μου αυτό που θα ήθελα να κάνω σε κάποιον άλλον. Η αυτοκτονία είναι η υπέρτατη μορφή αυτοτιμωρίας και συχνά έχει ως κίνητρο τον θυμό. Είναι ο θυμός που στρέφεται προς τα μέσα. Η ανθρωποκτονία από την άλλη, είναι η υπέρτατη πράξη θυμού που στρέφεται προς τα έξω. Ο άνθρωπος που είναι θυμωμένος δεν βλάπτει μόνο τον εαυτό του, αλλά και όποιον τύχει να βρίσκεται κοντά στην ζώνη εκτόνωσης του θυμού του.

Όπως ήδη έχει αναφερθεί, υπάρχει άρρηκτη σχέση ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο νιώθουμε ή δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει, και στον τρόπο με τον οποίο νιώθουμε σωματικά. Ο θυμός και ο πόνος που προσπερνώνται, μπορούν να εκδηλωθούν ως «σωματική στενοχώρια» με την μορφή πόνου ή ως «σωματικός θυμός», με την μορφή ποικίλων μολύνσεων και ασθενειών. Ο θυμός εξακολουθεί να έχει δυναμική, ακόμα και αν κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Η ενέργειά του αν δεν εκφραστεί με υγιή τρόπο, εξωτερικεύεται με πλάγιους τρόπους κατακερματίζοντας το πρόσωπο που τον βιώνει.

Έπειτα από αυτήν την εκτενή ανάλυση γύρω από τις επιδράσεις που έχει ο θυμός στην ψυχή, το πνεύμα και το σώμα, ίσως να είναι πιο εύκολο να μπορέσουμε να απομαγεύσουμε κάποιους μύθους που αφορούν τον θυμό.

• «Οι ευγενικοί, πολιτισμένοι και μορφωμένοι άνθρωποι δεν θυμώνουν ποτέ. Ο θυμός είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα και ταιριάζει στους άξεστους ανθρώπους». Αυτή η αντίληψη περιπλέκει, παρά απλοποιεί τις καταστάσεις. Στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν εξαιρείται από αυτό το βασικό συναίσθημα.

• «Αν παραδεχτώ ότι είμαι θυμωμένος, αυτό είναι αρκετό για να μου περάσει». Αυτό μπορεί να είναι ένα πρώτο βασικό βήμα ώστε να μπορέσω να διαχειριστώ τον θυμό μου, αλλά η ανάλυση δεν είναι αρκετή για να το ξεπεράσω. Ακόμα και αν μπορώ να εκλογικεύω, η δύναμη της λογικής υποχωρεί όταν νιώθω ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, όπως είναι ο θυμός. Πολλές φορές μπορεί να αναρωτηθώ: «γιατί ενώ ξέρω τι να κάνω με βάση αυτό που μου υπαγορεύει η λογική, δεν μπορώ να το ακολουθήσω;». Εδώ, υπάρχει μία φαινομενική σύγκρουση μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Συχνά το ανθρώπινο σύστημα δεν αντιδρά στις εκλογικεύσεις, αλλά σε αυτά που νιώθει. Για αυτό οφείλω στον εαυτό μου να δώσει χώρο στο συναίσθημά του.

• «Δεν μπορώ να αγαπώ κάποιον και παράλληλα να θυμώνω μαζί του». Η αλήθεια είναι ότι αγάπη και θυμός είναι ολότελα διαφορετικά συναισθήματα. Όμως, ακριβώς επειδή αγαπάω κάποιον μπορεί να νιώσω πιο έντονο πόνο στην επαφή μαζί του και αυτό να με κάνει να θυμώσω. Ο θυμός σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μία καλή ευκαιρία για να μπορέω να επαναδιαπραγματευτώ τα όρια μου μέσα σε μία σχέση.

• «Αν εκφράσω τον θυμό μου θα δημιουργηθεί ρήξη στην σχέση». Σε αυτό το σημείο καλό είναι να αναρωτηθώ: «γιατί δεν μπορώ να εκφράσω με άνεση την διαφωνία μου μέσα στην σχέση; Τόσο εύθραυστη είναι η επικοινωνία μου με το άλλο άτομο;». Αυτή η αίσθηση από μόνη της είναι ήδη ένας ισχυρός μοχλός πίεσης για μένα. Ίσως εδώ θα ήταν σκόπιμο να επαναπροσδιορίσω τον ρόλο μου μαζί με τον άλλον σε αυτήν την σχέση.

• «Ο θυμός θεριεύει με τον θυμό. Αν εκφράσω τον θυμό μου θα δημιουργηθεί ακόμα μεγαλύτερη έκρηξη». Αυτό όντως συμβαίνει όταν αφήνω ανοιχτούς λογαριασμούς. Προσπερνάω καταστάσεις που με ενοχλούν και τα «χρέη»μεταφέρονται συνεχώς στο μέλλον, ακόμα και σε καινούργιες σχέσεις. Αυτό γίνεται επειδή ακριβώς υπάρχουν παλιοί ή μισοτελειωμένοι θυμοί που με αποσπούν. Είναι σε αυτήν την περίπτωση που το βυτίο είναι έτοιμο να εκραγεί. Αν ξεκαθαρίζω το συναίσθημά μου στο εδώ και τώρα μπορώ να αποφύγω επικείμενα ξεσπάσματα.

Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τον θυμό;

Κλασσικλη αντιμετώπιση του θυμού

Η κλασσική αντιμετώπιση του θυμού περιλαμβάνει συνδυασμό ψυχοθεραπείας και φαρμάκων της κλασσικής ιατρικής. Στους ανθρώπους με χρόνιο θυμό η παραγωγή της σεροτονίνης και οι βιολογικοί μηχανισμοί που την ρυθμίζουν είναι ανεπαρκείς. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, τα φάρμακα που συνήθως προτείνονται είναι οι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (αντικαταθλιπτικά φάρμακα) και οι σταθεροποιητές της διάθεσης. Τα συγκεκριμένα φάρμακα βοηθούν στο να απομακρύνουν το επίπεδο από το οποίο επέρχεται το επιθετικό ξέσπασμα θυμού. Η ψυχοθεραπεία ή η συμβουλευτική βοηθά τον άνθρωπο να διαχειρίζεται τα έντονα αισθήματα οργής με εποικοδομητικό τρόπο, ώστε να αποφεύγονται οι καταστροφικές συνέπειες του συναισθηματικού ξεσπάσματος. ανυπομονησία.

Φυσική δραστηριότητα

Για τους αθλητές ή τους ανθρώπους που ασχολούνται με κάποια σωματική δραστηριότητα, το αθλητικό παιχνίδι, οι πολεμικές τέχνες ή οι ασκήσεις διασκέδασης μπορούν να είναι αποτελεσματικές διέξοδοι για την εκτόνωση του θυμού. Η κινητική δραστηριότητα μπορεί να προσφέρει μία σημαντική ανακούφιση και αποτελεί έναν ενεργητικό τρόπο διαχείρισης του θυμού. Όμως, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι θα πρέπει να αποφεύγεται οποιαδήποτε υπερβολή άσκησης που καταλήγει σε σωματική εξάντληση. Η κούραση πιθανότατα να διατηρήσει παρά να κατευνάσει τον θυμό.

Άσκηση διαχείρισης θυμού

Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα και για αυτό είναι καλό να τον σεβόμαστε ως μέρος του εαυτού μας. Ο θυμός δεν είναι κακός από μόνος του, αλλά εξαρτάται από τον τρόπο που σχετιζόμαστε με το θυμωμένο κομμάτι του εαυτού μας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε. Παραπάνω αναφέρθηκαν ορισμένοι βασικοί τοξικοί τρόποι αντιμετώπισης του θυμού. Αν ο θυμός ολοκληρωθεί, παύει να είναι μία επιθετική δύναμη. Για αυτόν το λόγο, είναι σκόπιμο η συζήτηση να συνεχιστεί προς μία θετική κατεύθυνση, μία υγιή διαχείριση του θυμού. Η θεραπεία που προτείνεται βασίζεται στην μέθοδο ενός ψυχολόγου ονόματι Daldrup. Η συγκεκριμένη τεχνική μορφοποιήθηκε με βάση πειραματικές θεραπείες, όπως η θεραπεία Gestalt, το ψυχόδραμα και από τεχνικές «παιξίματος ρόλων» που επινοήθηκαν από την συστημική θεραπεύτρια Virginia Satir. Η συγκεκριμένη θεραπεία θυμού βασίζεται σε πέντε βασικά βήματα, που αναλύονται διεξοδικά παρακάτω.

Βήμα 1ο: Εστίαση.

Αν η πρόθεσή μου είναι να αντιμετωπίσω τον θυμό μου, τότε είναι απαραίτητο να εστιάσω σε ένα πρόσωπο συγκεκριμένο με το οποίο έρχομαι σε επαφή μαζί του. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαι ξεκάθαρος σε ποιον θα απευθύνω τον θυμό μου. Ιδέες του τύπου «μισώ τον κόσμο», «για όλα φταίει η άτιμη κοινωνία ή οι πολιτικοί»μπορεί σε κάποιο βαθμό να ισχύουν, αλλά αποτελούν γενικεύσεις και δεν με βοηθούν να απεμπλακώ από τον θυμό μου. Μπορεί να εντοπίσω παραπάνω από ένα άτομα που θέλω να διαχετεύσω τον θυμό μου. Για να ξεκινήσω όμως τη δουλειά είναι απαραίτητο να επιλέξω έναν. Για παράδειγμα, μπορώ να πω «είμαι θυμωμένος με την μητέρα μου». Η δυνατότητα να εστιάσω ενδεχομένως να λειτουργήσει από μόνη της ανακουφιστικά, καθώς ο θυμός έχει συγκεκριμένη πηγή, δεν είναι τόσο διάχυτος.

Βήμα 2ο: Δέσμευση.

Αν θέλω να αλλάξει η κατάσταση, χρειάζεται νε είμαι αποφασιμένος ότι θα το κάνω. Πρέπει να υπάρχει ένα σταθερό «θέλω» προκειμένου να προσωρήσω στην ολοκλήρωση του θυμού μου. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγω συνειδητά ότι δεν θέλω να συνεχίσω ούτε ένα λεπτό να ζω μέσα σε αυτήν την κατάσταση.

Βήμα 3ο: Δράση.

Σε αυτό το στάδιο φεύγω από την σφαίρα της ανάλυσης και προχωρώ ενεργητικά ώστε να απεμπλακώ από τον θυμό μου, με πράξεις. Σε αυτό το βήμα δράσης επιλέγω να ολοκληρώσω τον θυμό μου με έναν συμβολικό τρόπο. Υπάρχει μία συγκεκριμένη συμβολική άσκηση που ονομάζεται «άδεια καρέκλα». Πρακτικά για να την εφαρμόσω, τοποθετώ νοερά έναν άνθρωπο που αποτελεί την εστία του θυμού μου σε μία καρέκλα που βρίσκεται απέναντί μου. Με άλλα λόγια, φαντάζομαι ότι ο άνθρωπος αυτός παρευρίσκεται σε αυτήν την συνάντηση κι εγώ αρχίζω την αντιπαράθεση μαζί του. Καθώς φαντάζομαι ότι τον κοιτάω κατά πρόσωπο του λέω: «σε κάλεσα εδώ, γιατί θέλω να εκφράσω τα συναισθήματά μου προς εσένα». Στη συνέχεια εκφράζω τα συναισθήματά μου προς το πρόσωπο αυτό και χρησιμοποιώντας πάντα πρώτο πρόσωπο, δηλαδή το εγώ. Μπορώ να φωνάξω, να το κατηγορήσω, να κάνω χειρονομίες, να μιλάω με σκληρή γλώσσα, ακόμα και να χτυπάω την καρέκλα με δύναμη. Όλα αυτά τα κάνω μέχρι να νιώσω μία κάποια ανακούφιση. Αφού τελειώσω την «συνομιλία», χαιρετάω αυτό το πρόσωπο και του λέω: «σε ευχαριστώ που ήσουν με μένα σήμερα. Μπορεί να σε ξανακαλέσω, γεια σου». Η συμβολική αυτή πράξη βοηθά στο να αντιδρώ και να συμπεριφέρομαι σαν να κάνω στην πραγματικότητα τις ίδιες ενέργειες με παρόντα τον άνθρωπο που είναι και η πηγή του θυμού μου. Το πλεονέκτημα αυτής της άσκησης είανι ότι μπορώ να την εφαρμόσω ενώ ο άνθρωπος αυτός δεν είναι παρών. Μπορεί και να λείπει από την ζωή, αλλά εγώ έχω ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του που οφείλω στον ίδιο μου τον εαυτό να τους κλείσω. Μία άλλη συμβολική πράξη που προτείνεται είναι να γράψω ένα γράμμα στον άνθρωπο, αναφέροντας τα συναιθήματά μου απέναντί του και πάντα σε πρώτο πρόσωπο. Το γράψιμο σταματά και πάλι όταν εμφανίζεται η αίσθηση της ανακούφισης. Μπορώ μετά αν θέλω να κάψω αυτό το γράμμα και ο θυμός μου να γίνει στάχτη μαζί με αυτό.

Βήμα 4ο: Κλείσιμο.

Το κλείσιμο επέρχεται όταν υπάρχει μία αίσθηση συμπλήρωσης και απελευθέρωσης από τον θυμό. Μπορεί να χρειαστεί να επαναλάβω το προηγούμενο βήμα ορισμένες φορές και να δώσω στον εαυτό μου τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται προκειμένου να «χωνέψει» αυτό το συναιθηματικό ξεδίπλωμα. Είναι σημαντικό να αφήνω χώρο στον εαυτό μου να επεξεργαστεί τα καινούργια στοιχεία που εισέρχονται στο σύστημά μου. Μπορεί να χρειστούν μήνες, ακόμα και χρόνια μέχρι να γίνει το κλείσιμο. Όταν όμως γίνει, μπορώ και αναγνωρίζω την αίσθηση της ολοκλήρωσης και ότι μπορώ να βάλω ένα τέλος σε αυτό το κεφάλαιο. Πλέον όλα έχουν μπει όλα τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους και νιώθω υπέροχα.

Βήμα 5ο: Αυτοέλεγχος και ολοκλήρωση.

Ο σκοπός αυτού του βήματος είναι να μεταφέρω αυτά που κατάφερα μόνος μου στην πραγματική ζωή. Κάνω μία συμφωνία με τον εαυτό μου ότι ακολουθώ την καινούργια προοπτική που έχω ανοίξει στην ζωή μου. Αυτό συνεπάγεται ότι δεσμεύομαι να μην συγκρατώ τον θυμό μου και ότι μπορώ να τον εκφράζω στους ανθρώπους που μου είναι σημαντικοί. Έχω μάθει πλέον να διαχειρίζομαι το συναίσθημα μου και όχι να το αρνούμαι κάνοντας σαν να μην υπάρχει. Η θεραπεία που έχω κάνει στον εαυτό μου γίνεται αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου.

Όταν έχουμε επιτύχει την ολοκλήρωση του θυμού μας μπορούμε να βιώνουμε όλο το φάσμα των συναισθημάτων μας, ακόμα και αυτών που είναι θετικά. Το σύστημά μας έχει καθαρίσει από ο,τιδήποτε έχει καταπιεστεί στο παρελθόν.

Όταν φέρνουμε στην επιφάνεια τις σκοτεινές πλευρές που έχουμε αποκυρήξει, μαθαίνουμε να τις διαχειριζόμαστε και δεν είμαστε έρμαια αυτών. Τα κομμάτια του παζλ συγκεντρώνονται και παύουμε να είμαστε κατακερματισμένοι. Πλέον μπορούμε να είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, καθώς έχουμε καταφέρει να κάνουμε ακόμα και τις σκιές κομμάτι του εαυτού μας. Η απάθεια, η βαρεμάρα, η αδράνεια και ο λήθαργος έχουν αντικατασταθεί από την ενεργητικότητα.

Η αίσθηση της ολότητας ενισχύει την αυτοεκτίμηση. Όταν μπορούμε να βιώσουμε τα συναισθήματα σε όλες τους τις κλίμακες, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής. Οι σχέσεις με τους γύρω βελτιώνονται, γιατί έχουμε πάψει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ευθύτητα, χωρίς υπεκφυγές. Το δηλητήριο και οι τοξίνες του θυμού έχουν μείνει πίσω και πλέον μπορούμε και αναπνέουμε ελεύθερα.

Share